November 15, 2007

ယံုတမ္းစကားလိုေျပာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Cyber ရြာ

မာန္လႈိုင္းငယက ယံုတမ္းစကားအေၾကာင္းေရးဖို႔ TAG ထားပါတယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းေရးရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရြာျပန္ၿပီး Data ရွာတာပဲေကာင္းပါလို႔ေတြးၿပီး ရြာကိုျပန္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို သြားရင္ လမ္းမွာ မုန္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရပါတယ္။ ေခ်ာင္းကိုကူးခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ၊ ေဖာင္( ေလွႀကီးႏွစ္စီးကို သစ္သားကပ္မ်ားျဖင့္ တြဲထားေသာ ေရယာဥ္)၊ တံတား (ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး သာကူးလို႔ရ) နဲ႔ သာကူးျဖတ္ရပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကို သံကူကြန္ကရစ္ ေျခာက္လမ္းသြားတံတားႀကီး နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တဖက္ကမ္းကို ကူးလိုက္ေတာ့ တံတားထိပ္ကေန ရြာအထိ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာ လမ္းေလးက ေျဖာင့္လို႔ဗ်ာ။ သြားလာေနတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားဗ်ာ။ ရြာက ကေလးေတြက “အစ္ကို လိုက္ခဲ့ပါလား” လို႔ေခၚပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တာရယ္၊ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း(ယာ) ကို ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ မလိုက္ပဲ လမ္းပဲေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း နားမွာ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ေညာင္ပင္နားေရာက္ခါနီးေတာ့ ရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္အမည္းေလး ဆြဲၿပီး ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာင္၀င္သြားပါတယ္။ သူက ေညာက္ပင္ေအာင္ေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက အိပ္ကေလးကိုဖြင့္ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ခလုပ္ကေလးေတြ ႏွိပ္ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ LapTop ေလးပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူအနားသြားၿပီး “ ဟိတ္ေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြ” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ သူက “ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းရင္းလာတာပါ ဒီမွာ ကေအးေတာ့နားေနတာ” တဲ့ ေဘးကိုလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ႏြားတစ္ေကာင္မွ မေတြ႕ဘူး။ “မင္းႏြားေတြက ဘယ္မွာလဲ ျမင္လဲ မျမင္ရပါလား” လုိ႔ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ရွိပါတယ္ အစ္ကိုရ သူတို႔က ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ မိၫိဳတစ္ေကာင္ပဲ ဟိုဘက္ေရာက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး LapTop Screen ေပၚကိုလက္ေထာက္ၿပီးျပပါတယ္။ သူက ႏြားေတြလႈပ္ရွားေနတာကို GPS စနစ္ ေတ၊ြ wireless network system ေတြ သံုးၿပီး ၾကည့္ေနတာေလ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုင္းကို ခဏၾကည့္ၿပီး ရြာကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာအ၀င္မွာ ရြာအမည္ဆိုင္းပုဒ္က ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ေဘးနားမွာက သံုးထပ္ တိုက္ႀကီး တစ္လံုးကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ တိုက္အမိုးေပၚမွာလည္း စေလာင္းအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ တိုက္ေရွ႕က ဆိုင္းပုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Network Server Centre တဲ့ဗ်ာ။ ရြာထဲမွာလည္း ဖုန္ဆိုတာ ရွဴခ်င္လို႔ေတာင္ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးဗ်။ အိမ္ေတြကလည္း သက္ကယ္မိုး၊ တဲအိမ္ေလးေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး တိုက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ရြာဦးေက်ာင္း(အေရွ႕ေက်ာင္း) နဲ႔ ကပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ အိမ္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ျဖတ္ၿပီး ျပန္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္ကို မျပန္ေသးဘဲ ဘုရားအရင္ဖူးမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကို၀င္ ဘုရားဖူးပါတယ္။ ဘုရားက ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ေလ။ ရင္ျပင္ကလည္းေႂကြျပားေတြနဲ႔ သြားလာရတာေက်နပ္စရာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲမွာ အေဆာက္အအံုေတြ တိုးေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရွးလက္ရာ ဘံုအဆင့္ဆင့္နဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းႀကီးကလည္း အခန္႔သားရွိေနတုန္းပါပဲ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ထပ္တုိက္ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ကေလးေတြ LapTop ေလးေတြဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္သြားတဲ့ကေလးေတြကလည္း၀င္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္တာနဲ႔ လိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြက LapTop တေယာက္တလံုးစီ ဖြင့္ထားၾကၿပီး ေရွ႕ကိုအာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက Online အသံုးခ်နည္းပညာကို Projector နဲ႔ ထိုးၿပီး အခမဲ့ သင္ေပးေနတာပါ။ Software/ Networking Training အခ်ိန္ေတြလည္း ညေနက် ရွိေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိခဲ့ရပါတယ္။

ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲကေနျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက “သား ပင္ပန္းသြားၿပီလား၊ သားက အိမ္တန္းမျပန္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ၀င္ေနတာလဲ” လို႔ေမးပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟုိဒီဒီ ၀င္ေနတာကို အေမဘယ္လိုသိတာလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ဧည့္ခန္းက Projector ကိုလက္ၫိဳးထိုးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက LapTop ေပၚက ခလုပ္ကေလးကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ Screen ေပၚမွာ ေပၚလာတာက ကၽြန္ေတာ့္အေဖပံုရိပ္ ပါ လယ္ကြင္း ထဲမွာ သြားၿပီး စီမံခန္႔ခြဲေရးလုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက “သားပင္ပန္းလာတယ္ နားလိုက္ေတာ့ေလ” ဆိုၿပီး သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲမွာ LapTop ေတြဘာေတြနဲ႔ အားလံုးအဆင္သင့္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနားယူၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တူမေလးက ေက်ာင္းကျပန္လာပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း LapTop တစ္လံုးနဲ႔ပါပဲ။ တူမေလးက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလးပါ။ တူမေလးက “ဦးေလး ေနေကာင္းလား၊ သမီး အနားယူလိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ၿပီးရင္ Program ေရးရဦးမွာ မလို႔ပါ” တဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအးေအး” လို႔ပဲ ေျပာလုိက္ရတာေပါ့။

ညေနေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာမိသားစု အားလံုးစံုစံုညီညီရွိေနၾကပါတယ္။၊ ညစာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ စကားစျမည္ေျပာၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ LapTop တစ္လံုးစီဆြဲၿပီး အလုပ္တဲ့သူလုပ္၊ Online တက္တဲ့သူတက္၊ Program ေရးတဲ့သူေရး နဲ႔ အားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ မိသားစုအားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေမကို “ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုျပန္ေတာ့မယ္” လို႔ေျပာ အခန္းထဲက လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြယူ၊ LapTop ေလးလဲယူၿပီး (ေက်ာင္းမွာသံုးဖို႔ဗ်၊ ေက်ာင္းမွာ ရွိမွ မရွိတာေလ) ရြာေလဆိပ္ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း လိုလိုေသးမရွိေအာင္ကိုျပည့္စံုပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးရင္း နဲနဲအိပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေမွးလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ တကၠသိုလ္တခုရဲ႔ ေက်ာင္း၀ကိုေရာက္ေနပါၿပီ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလည္း ေရနီေျမာင္းႀကီးနဲ႔ေလ ဖုန္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာဗ်ာ၊ ရြာမွာနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ နဲနဲပင္ပန္းသလိုရွိတာနဲ႔ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုက္ကား တစ္စီးေပၚေရာက္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း LapTop ကိုရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႕ေတာဘူး။ ဘယ္နားမွာ က်က်န္ေနခဲ့လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ LapTop ေတြက ရြာမွာေပါပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွ မထားေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆုိက္ကားေပၚမွာပဲ ထပ္အိပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ယံုတမ္းစကားဆိုေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးပါ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။

Read More...(ဆက္လက္ဖတ္ရန္)

November 14, 2007

ကံမေကာင္း အုန္းေမာင္း ကလတက္ျဖစ္

အုန္းေမာင္း ဟူသည္ “ ေတာင္ေတာင္တေလာင္ေတာင္၊ ေနာင္ဖူ၊ ဒူေနာင္ဖု၊ ေတာင္ပုေနရာဆီးျခဳံမွာ၊ ေတာင္ရာခုတ္တုန္း၊ ရာလုပ္္တုန္း၊ ေျပာင္းဖူးဖုတ္တုန္း၊ မီးမႈတ္တုန္း” ဟူေသာ အုန္းေမာင္းသီခ်င္းကို ဆို၍ တုတ္တိုႏွင့္ တီးေခါက္လ်က္ ငွက္ေျခာက္ရေသာ ၀ါးပိုးႏွက္ဖက္ပိတ္ အေခါင္းေပါက္ ျဖစ္သည္။

‘အုန္းေမာင္း’ ၏ အနက္ကို ဆင္ျခင္ေသာ္ ‘အုန္း’ ၏ အနက္ ‘မိုးရြာထစ္အုန္း၊ အုန္းျငာၿခိမ့္သဲ၊ အုန္းညံၿခိမ့္ေႂကြး၊ အုန္းအုန္းအင္းအင္း’ စသည္တို႔၌ မည္သံ၊ ဟိန္းသံ၊ ျမည္သည္၊ ဟိန္းသည္ဟုရ၏။

‘ေမာင္း’ ၏ အနက္ ‘ႀကိမ္းေမာင္း၊ ၿခိမ္းေမာင္း၊ တီးယြန္းၿခိမ့္ေမာင္း၊ ေမာင္းမဲ၊ ေမာင္းႏွင္’ စသည္တို႔၌ ေအာ္သည္၊ ျမည္သည္၊ ေအာ္သံ၊ မည္သံ၊ ေအာ္မည္၍ ႏွင္သည္၊ ေအာ္မည္၍ ေျခာက္လွန္႔သည္ဟု ရ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အုန္းေမာင္း၏ အနက္မွာ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟိန္းသည့္တီးစရာ၊ ေက်းငွက္တိရစာၦန္မ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္စရာဟု အဓိပၸာယ္ရေပသည္။

အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပြဲမ်ားတြင္ ကုလားစစ္တပ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို အခ်က္ေပးရန္ အုန္းေမာင္းမ်ားကို အသံုးျပဳလာၾကသည္။ ထိုအခါ အုန္းေမာင္းကို ကုလားတတ္ ေခၚၾကရာမွ ကလတက္္(ကလဒက္) ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ေရွးလူႀကီးမ်ားက စာေၾကာင္းခ်ံဳ႕လို၍ ‘ကႅတက္’ ဟု ‘က’ ႏွင့္ ‘လ’ ကိုဆင့္၍ ေရးတတ္ၾကသျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားက “ကႀကီးလေပၚတက္ ကလတက္” ဟူ၍ ျပက္ရယ္ျပဳ၍ ဆိုၾကေသးသည္။

ကလတက္မွ ကလဒက္သို႔။

သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တို႔သည္ ၀ိနည္း ေဒသနာေတာ္ အရ ေန႔လြဲညစာ ဘုဥ္းမေပးရေသာေၾကာင့္ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးရန္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းခ်က္ရန္ ဆြမ္းပို႔ရန္ကာလ ေရာက္ၿပီဟု အခ်က္ေပးရန္အတြက္ တစ္ရြာလံုး ၾကားေလာက္သည့္ အခ်က္ေပး ကိရိယာ လုိအပ္လာသည္။ ထိုကိရိယာကို လံုးပတ္သံုးေပ အလ်ားငါးေပ ေလာက္ရွိေသာ သစ္တံုးကို အလ်ားလိုက္ အေခါင္းထြင္းၿပီး တင္းပုတ္ႏွင့္ ထုေသာ အခါ တစ္ရြာလံုးၾကားေအာင္ ျမည္ဟိန္းလာသည္။ အခ်ိန္ကာလကို ေဖၚျပရန္ ပစၥည္း ျဖစ္၍ ကာလတက္ေခၚရာမွ ကလဒက္ ျဖစ္လာသည္။ အတိုႀကိဳက္သူမ်ားက တံုးဟုေခၚၾကသည္။ သစ္တံုးကို ျပဳလုပ္ထားေသာ ပစၥည္းကို တံုးဟုေခၚသည္မွာ ေခၚထိုက္လွေပသည္။ အခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းမ်ားက နံနက္ သံုးနာရီ၊ တံုးေခါက္သည္။ အခ်ိဳ႕က သံုးနာရီခြဲ၊ အခ်ိဳ႕ ကေလးနာရီ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္းေလေတာ့သည္။

တံုးကို အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားက ေဒါင္လိုက္ ႀကိဳးႏွင့္ဆြဲထား၍ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားက တံုးလံုး စင္တင္၍ ထားသည္။ သည္ဟာသည္လည္း တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တံုးေခါက္ပံုမွာ တညီ တၫြတ္တည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။

ေရွးဦးစြာ အသံႀကီးႀကီး က်ဲက်ဲတီးပါသည္၊ တံုးေခါက္သံသည္ ႀကီး၍ က်ဲရာမွ တျဖည္းျဖည္း၊ အသံတိုး၍ တိုး၍ အသံစိတ္၍ စိတ္၍ လာၿပီး အသံေပ်ာက္သြားပါသည္။ ထိုနည္း သံုးႀကိမ္သံုးဖန္ တီးပါသည္၊ ေနာက္ဆံုး သံႀကီး သံုးခ်က္ကို စကၠန္႔ျခား၍ တအားေဆာ္လိုက္ပါသည္။

၀ါတြင္း သံုးလေရာက္ကာလတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းကြမ္း ပိုမို ဖူလံုရန္အတြက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခ်က္ရန္ ႏႈိးေဆာ္သည့္ အဖြဲ႔မ်ားက နံနက္ သံုးနာရီေလာက္ကစ၍ တစ္ရြာလံုးလွည့္ၿပီး “ ဘြေႏၲာ သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔” ဟူေသာ အသံၾကားရသည္မွာလည္း ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္လွပါသည္။

အလ်ဥ္းသင့္၍ ေဖၚျပရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တို႔သည္ အသိဥာဏ္ရွိစြာျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ၫိဳ ျပဳျပင္တတ္ဖို႔လိုအပ္လွပါသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္ မူစဥ္က ေကာသမၺီျပည္သား ရဟန္းမ်ားသည္ မေျပာပေလာက္ေသာျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို အေျခခံၿပီး အျငင္းပြားရာ ႏွစ္ပကၡကြဲျပား၍ ရန္မီးမ်ား ႀကီးထြားလာခဲ့ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဆံုးမ၍ မရေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အတူ မေနေတာ့ဘဲ ပလလည္း ေတာသို႔ႂကြသြားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ၎ရဟန္းေတာ္မ်ား အားလံုးျပန္လည္ ညီၫြတ္ၾကေသာအခါမွ ပလလည္း ေတာမွ ဘုရားကို ျပန္ပင့္ခဲ့ရသည္။ ဤ၀တၳဳကို သာဓကထား၍ ပဲခူးၿမိဳ႕မ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ၫိဳရာ၌ အသိဥာဏ္ ရွိၾကရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း အုန္းေမာင္းအေၾကာင္းေရးသားတင္ျပရင္း တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။ (ဥႆာဆရာအို)

Read More...(ဆက္လက္ဖတ္ရန္)

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

Calendar


Recent Comments