December 28, 2007

အခန္းစိုး

အခန္းစိုးဆိုတာ ရြာအလွဴေတြမွာ ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္၊ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးေျခာက္၊ ၀က္သားအိုး စတာေတြကို ထိန္းသိမ္းစီမံ ေပးရတဲ့သူပါ။ အခန္းစိုးကို တခ်ိဳ႕က အခန္းဆိုးလို႔ နာမည္ပ်က္နဲ႔ ေခၚတတ္ၾကတယ္။ အလွဴဒကာ၊ အလွဴဒကာမေတြက လံုး၀ဥႆံု လႊဲအပ္ထားလို႔ သူတို႔ကိုယ္စား အေျပာအဆိုခံလြတ္ေအာင္၊ မကုန္သင့္တာ မကုန္ေအာင္စီမံရ တဲ့လူမို႔ တခ်ိဳ႕က ‘ပိတ္ဒကာ‘ လို႔ေခၚတတ္ၾကေသးတယ္။ ေသရင္ၿပိတၱာျဖစ္မယ့္ သူလို႔လည္း ေမတၱာပို႔သျခင္းခံရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလွဴေတြမွာ အခန္းစိုးလုပ္ကိုင္ေပးမယ္သူ ရွားပါးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလွဴ ဒကာ၊ အလွဴဒကာမနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္လို႔ မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ လုပ္ကိုင္ေပးၾကတယ္။ အခန္းစိုးက အလွဴတစ္လွဴ အစကေနအဆံုး လုပ္ကိုင္ရတာမို႔ မိမိအလုပ္လည္းပ်က္တယ္။ ပင္လည္းပင္းပန္းတယ္။
အလွဴတစ္လွဴမွာ အခန္းစိုးက ေဆးလိပ္လိပ္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ရွင္မယ္ခံတဲ့ေန႔အထိ ေနၾက ရတယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတတ္တယ္။ အလွဴမွာ တည္ခင္းဧည့္ခံဖို႔၊ အလွဴေငြထည့္ ၀င္လာၾကတဲ့သူေတြကို လက္ေဆာင္ျပန္ဖို႔ အလွဴရက္မတိုင္မီ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ကႀကိဳၿပီး ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ေတြကို ေထာင္ခ်ီၿပီး လိပ္ထားရတယ္။ ေဆးလိပ္ကို ေဆးလိပ္လိပ္တဲ့သူ ေတြက အိမ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ ေန႔လယ္ခင္းမွာ တစ္လိပ္ၿပီးၿပီး၊ ႏွစ္လိပ္ၿပီးၿပီး လာေရာက္၀ိုင္း၀န္း လိပ္ေပးၾကတယ္။ ရြာမွာ ေဆးလိပ္မလိပ္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးလဲ မရွိဘူး။ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးတိုင္း လိပ္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အရြယ္ေရာက္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေဆးလိပ္လိပ္သင္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာမို႔လားလို႔ စ,တတ္၊ ေျပာင္တတ္ၾကပါတယ္။
ေဆးလိပ္လိပ္တဲ့သူေတြ ေကၽြးဖို႔ေမြးဖို႔ အေၾကာ္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္၊ ၾကံသကာ၊ ေကာက္ညင္းေပါင္း စတဲ့သေရစာ ထည့္ယူလာတဲ့ ပန္းကန္ထဲကို လက္ဖက္ထည့္ေပးၿပီး တံု႔ျပန္တတ္တယ္။ လက္ဖက္သားနဲ႔ ခ်င္းေရာနယ္ထားတဲ့ အေပၚကို ပဲၾကမ္းေၾကာ္ ျဖဴးေပးလိုက္ တာပါ။
အဲဒီမွာ လက္ဖက္သားကနည္းၿပီး ခ်င္းမ်ားေနရင္ အခန္းစိုးကို အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ဆီ ဆမ္းတာနည္းေနရင္လည္း ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾကတယ္။ လက္ဖက္သားကမ်ားၿပီး ခ်င္းနည္းေနမယ္၊ ဆီရႊဲေနမယ္ဆိုရင္လည္း အခန္းစိုးက သူ႔ဟာမဟုတ္လို႔ ဗံုးေဗာလေအာ(အမ်ားအျပား)သံုးတယ္ လို႔ အေျပာခံၾကရျပန္ေရာ၊ အခန္းစိုးက အေျပာခံ လြတ္ခဲလွပါတယ္။အလွဴမွာ ဧည့္ခံၾကရတဲ့သူ ေတြက လက္ဖက္၊ ေဆးလိပ္လိုခ်င္ရင္ အခန္းစိုးဆီ ေတာင္းၾကရတယ္။ အိုးသူၾကီးကလည္း ခ်က္ေတာ့ျပဳတ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဆန္၊ ဆီ၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးေျခာက္ေတြကို အခန္းစိုးဆီ က ေတာင္းရတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ခ်က္ထားတဲ့ ၀က္သားဒယ္၊ ငါးေျခာက္ဒယ္ေတြကိုလည္း အခန္းစိုးဆီ ျပန္အပ္ထားၾကရတယ္။ အခန္းစိုးက ေပးသင့္တယ္ထင္တဲ့ သူကိုေပးတယ္။ ေမး ျမန္းၿပီးေပးသင့္သေလာက္သာ ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလွဴနဲ႔မသက္ဆိုင္ဘဲ အရက္၀ိုင္းမွာ ျမည္းဖို႔ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္လာေတာင္းတတ္တဲ့ သူေတြရွိတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အရက္နဲ႔လဲ ေသာက္ရေအာင္ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးေျခာက္ကို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ ေတာင္းတတ္ၾကေသးတယ္။ အခန္း စိုး မပါးနပ္လို႔ ကုန္သြားတာေတြရွိတယ္။
အခန္းစိုးက အလွဴမ႑ပ္ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ရွင္မယ္ခံတဲ့ေန႔အထိ ငါးရက္လံုး လံုး မိမိအိမ္ကိုျပန္ၿပီးေတာင္ မအိပ္ရေတာ့ဘူး။ အလွဴအိမ္မွာ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ အခန္းထဲ ေအာင္းၿပီး ေနေပးရေတာ့တယ္။ အခန္းစိုးေရခ်ိဳးဖို႔ ေရခပ္ေပးၾကရတယ္။ လိမ္းဖို႔သနပ္ခါးေသြး ေပးရတယ္။ ရွင္မယ္ခံၿပီးတဲ့ေန႔ ညေနပတ္စာခြာ၊ ဖ်ာသိမ္းမွ အလွဴဒကာ၊ အလွဴဒကာမေတြကို က်န္ရွိတဲ့ပစၥၫ္းေတြအပ္ႏွံ၊ အလွဴကူေတြကို အပ္ႏွံၿပီးမွ ျပန္ၾကရေတာ့တယ္။
အလွဴေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ အခန္းစိုးကို အက်ႌစေလးတစ္စ၊ ထဘီစေလးတစ္စ ၀ယ္ေပးေက်းဇူးတံု႔ျပန္တတ္ၾကတယ္။ အခန္းစိုးအေနနဲ႔ကေတာ့ ရရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္ကိုးလုပ္ကိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာသက္သက္၊ အလွဴမွာ ကုသိုလ္ယူဖို႔ လုပ္ကိုင္ေပးၾကတာပါ။
ကိုးကား ။ ။
ကိုေလးျမတ္ မံုေရြးေၾကးမံုသူ/သား (ေက်းလက္လူမႈသ႐ုပ္ေဖၚ ရသစာစုမ်ား)

Read More...(ဆက္လက္ဖတ္ရန္)

December 25, 2007

တကယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္

ကမာၻေပၚမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသလို ကိုးကြယ္ေသာဘာသာမ်ားလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာရွိၿပီး ဘာသာေရးကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻေပၚရွိ ႏိုင္ငံမ်ားအနက္ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုးႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူမ်ားကို ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲျခားသတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို တကယ္နားလည္သိရွိၿပီး ယံုၾကည္သက္၀င္၍ ကိုးကြယ္ေသာ ( တကယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ) ႏွင့္ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ား အစဥ္အဆက္ ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကိုးကြယ္လာေသာ ( မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေပါင္းမ်ားစြာရွိၾကပါတယ္။ ထိုအထဲကမွ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္ရဲ႕ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးအျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက တကယ့္စံျပ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တို႔နယ္ဘက္မွာ အေလးစားရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသား/သူမ်ားကို ဆံုးမသလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးလိပ္၊ကြမ္း၊ အရက္ေသစာ၊ ေလာင္းကစား ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေဆာင္ပဲ စံျပအျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာသက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ထိ သင္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ထိုသင္ၾကားေသာ ကာလမွာ တကယ္ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့တာက လြဲရင္ ေက်ာင္းပ်က္တာတို႔၊ စာသင္ေနာက္က်တာတို႔ လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ စာသင္ၾကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ တနယ္လံုးရဲ႕ ဆရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ခဲ့သလို အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာႀကီးရဲ႕ေနာက္ဆံုးစာသင္ႏွစ္မွာ မွီလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕ ဆရာျဖစ္ပါတယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္အေဖအရြယ္ကေန၊ ကၽြန္ေတာ့္ အရြယ္ထိ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားက ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ဘက္ရဲ႕ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသ ေလးစားရေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးက ဘာသာေရးကို ႐ိုေသ ကိုင္း႐ႈိင္းသလို တပည့္မ်ားကိုလည္း ဘာသာေရး လုပ္ေဆာင္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားကို ဘာသာတရား လုပ္ေဆာင္ခ်င္ေအာင္ ေျပာဆို ဆံုးမတတ္ၿပီး တကယ္လုပ္ျဖစ္ ေအာင္လည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ရြာေက်ာင္းမွာ တနလၤာေန႔နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ဆိုလွ်င္ တန္းစီ (school assembly) ၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို သီဆိုၾကရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အားလံုးထိုင္ၾကရၿပီး ဆရာႀကီးက ဆံုးမစကားေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာ အလုပ္ (အာနာပါန) ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ ႐ႈ႕ ၾကရပါတယ္။ ထိုင္ပံု၊ ထိုင္နည္းကအစ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုထားရမယ္၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို ဆရာႀကီးက ေသခ်ာေျပာျပပါတယ္။ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားက ငယ္ရြယ္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစပိုင္းမွာ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ စိတ္မပါၾကတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးကို ေၾကာက္လို႔သာ လုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္လုပ္ေနရေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လုပ္တတ္လာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလည္း စိတ္၀င္စားၿပီ စိတ္ပါလာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ထိုင္ဆိုလို႔သာ ထိုင္ေနၾကၿပီး အသံမထြက္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း စိတ္မပါလို႔သာ မလုပ္ေဆာင္ၾကတာပါ။ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတာ့ သိသြားၾကပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ တရားထိုင္ၿပီး သမၺဳေဒၶဂါထာ ကိုရြတ္ဆိုၿပီး ေမတၱာပို႔ ေမတၱာပြားမ်ားၾကရပါတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ပထမသံေခ်ာင္းေခါက္လွ်င္ စာသင္တာေတြ၊ တျခားလုပ္ေနတာေတြ ရပ္ၿပီး အားလံုးမတ္တပ္ရပ္ၾကရပါတယ္။ ဒုတိယ သံေခ်ာင္းေခါက္လွ်င္ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ကို ရြတ္ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးမွ ေက်ာင္းဆင္းရပါတယ္။
အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး ေန႔ေတြမွာ မနက္ပိုင္း ပထမသံေခ်ာင္းေခါက္လွ်င္ ေရာက္တဲ့ေနရာကေန မတ္တပ္ရပ္ၾကရပါတယ္။ ဒုတိယ သံေခ်ာင္းေခါက္လွ်င္ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ ကို ရြတ္ဆိုရပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာလည္း သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ကို ရြတ္ဆိုၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ တစ္ေန႔ကို သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ ႏွစ္ေခါက္ရြတ္ဆိုၾကရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရြာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားက တျခား ဂါထာေတာ္မ်ားကိုသာ မရရင္၊ မရြတ္ဆိုရင္ႏိုင္ေတာင္မွ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ကိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ရြတ္ခိုင္း၊ ရြတ္ခိုင္း ရေနၾကပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တေရးႏိုးထရြတ္ခိုင္းေတာင္ မမွားေအာင္ ရြတ္ဆိုႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္္ဆရာႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြက ႀကီးမား မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုယ္တိုင္ဘာသာတရား လုပ္ေဆာင္သလို၊ သူမ်ားေတြ၊ တပည့္ေတြကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္က တကယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
ဒီပို႔စ္ကုိ ဖတ္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအားလံုး တကယ့္ဗုဒၶ၀င္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အျမင္ေလးေတြေရးေပးၾကပါလို႔ Tag ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Read More...(ဆက္လက္ဖတ္ရန္)

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

Calendar


Recent Comments