ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၂)

“မေမးေတာ့ဘူး”

ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ကိုဦး ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါဦးမယ္။ သူက အရပ္နဲနဲပုပု၊ ခတ္၀၀ ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ရုပ္ရည္ကေတာ့ သန္႔တယ္ဗ်။ သူက စကားေျပာရင္ ဟန္ပန္နဲ႔ ဆရာႀကီး ပံုစံေလး ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။ သူကို ေမးရင္ တန္းမေျဖဘူး ေမးသူကို ေမးခြန္းေလးေတြ ျပန္ေမးၿပီးမွ သူမ်ားေမးတာကို ျပန္ေျဖဆို တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လမ္းမွာေတြ႕ လို႔ ” ဘယ္သြားမွာလဲ ” လို႔ေမးရင္ သူက “ ဘယ္သြားမယ္ ထင္လဲ၊ မင္းကေကာ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္က လာတာလဲ၊ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္ေမးေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ေမးၿပီးမွ သူဘယ္သြားမယ္ ဆိုတာကို ျပန္ေျဖပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုစာသင္တဲ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္က စာသင္ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ၿပီး၊ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္မွ ႀကိဳက္တယ္။ ၿပီးက်ရင္ ေက်ာင္းသား ေတြကို စာေမးေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာမက စာသင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ခဏ စာၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးက်ေတာ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ စာေမးပါတယ္။ ဆရာမက သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖမရေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို မတ္တတ္ရပ္ ခိုင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြသာ ကုန္သြားတာ ဆရာမ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖက ရမလားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ ေနရတာေပါ့ အဲ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုင္လ်က္ပဲဗ် သူက ကိုဦးေလ၊ ဆရာမက တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္လ်က္ရွိေနသူ ကိုဦး ကိုၾကည့္ၿပီး “သူ႔ကိုေတာ့ မေမးရဲေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကေမးတာ နဲနဲရယ္ သူက အမ်ားႀကီးျပန္ေမးေနလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္ပဲ စာရွင္း ျပပါေတာ့တယ္။ ဆရာမကေတာင္ စာမေမးရဲတဲ့ ကိုဦးပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုဦးက သေဘာ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ အေၾကာင္းသိရင္ အရမ္းခင္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။