ဗုဒၶဘာသာသင္တန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးတုိင္း ဘုရားရွိခိုး ၿပီးမွ အိပ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေမ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္ ေဘးက လိုက္ၿပီး ကပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ အေမကို အေပ်ာက္မခံႏိုင္လို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ ဘုရားဦးခ်လွ်င္ လိုက္ၿပီး ဦးခ်ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမဘုရား ရွိခိုး ရြတ္ဆိုၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္က သံေယာာင္လိုက္ၿပီး ရြတ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အေမက အိပ္ယာထဲမွာလည္း ဘုရားရွိခိုးနည္းကို သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးနည္းတတ္လာခ့ဲပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြားၿပီး ဥပုသ္၊ သီလ ေစာင့္ၿပီဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲလိုက္ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ ကပ္လ်က္ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ဘုန္းႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီၤး ဘုန္းဘုန္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿမဲလိုက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ဘဘုန္းက စားစရာ တခုခု အၿမဲေကၽြးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ပါတယ္။

ဟိုအရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရြာမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ရြာရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာ/မ မ်ားႏွင့္ ရပ္မိရပ္ဘမ်ား ပူေပါင္းၿပီး ရြာလယ္ေက်ာင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ သင္တန္းဖြင့္လ်စ္ပါတယ္။ ဒုတိယတန္းေျဖၿပီးထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ စ၍ တက္လို႔ရပါတယ္။ မတက္ခ်င္လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အကို၊ အမ အားလံုး ဒီသင္တန္းကို ႏွစ္စဥ္တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမတန္းေျဖထားၿပီးတဲ့မွာ အမက ဗုဒၶဘာသာ သင္တန္းက ဆုရပါတယ္။ အမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ဆုတက္မယူႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္စား တက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆုယူေနစဥ္မွာ ၾကားရတဲ့ လက္ခုတ္သံေတြေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ၾကရင္လည္း ဆုရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းကိုလည္း အရမ္းတက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယတန္းတက္ခါစကတည္းက ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းက စာအုပ္ေတြကို အကို၊ အမေတြဆီက ယူထားၿပီးစုထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယတန္းတက္ေနစဥ္ ( 88 ) အေရးအခင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြလည္း ရပ္နားခဲ့ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းလည္းရပ္နားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းကို ဆက္လက္၍ မဖြင့္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းတက္ခ်င္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘာသာ သင္တန္းကို မတက္ခဲ့ရေတာ့ပါ။