.png){kind=small}
မာန္လႈိုင္းငယ္ က ယံုတမ္းစကားအေၾကာင္းေရးဖို႔ TAG ထားပါတယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းေရးရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရြာျပန္ၿပီး Data ရွာတာပဲေကာင္းပါလို႔ေတြးၿပီး ရြာကိုျပန္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို သြားရင္ လမ္းမွာ မုန္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရပါတယ္။ ေခ်ာင္းကိုကူးခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ၊ ေဖာင္( ေလွႀကီးႏွစ္စီးကို သစ္သားကပ္မ်ားျဖင့္ တြဲထားေသာ ေရယာဥ္)၊ တံတား (ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး သာကူးလို႔ရ) နဲ႔ သာကူးျဖတ္ရပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကို သံကူကြန္ကရစ္ ေျခာက္လမ္းသြားတံတားႀကီး နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တဖက္ကမ္းကို ကူးလိုက္ေတာ့ တံတားထိပ္ကေန ရြာအထိ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာ လမ္းေလးက ေျဖာင့္လို႔ဗ်ာ။ သြားလာေနတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားဗ်ာ။ ရြာက ကေလးေတြက “အစ္ကို လိုက္ခဲ့ပါလား” လို႔ေခၚပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တာရယ္၊ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း(ယာ) ကို ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ မလိုက္ပဲ လမ္းပဲေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း နားမွာ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ေညာင္ပင္နားေရာက္ခါနီးေတာ့ ရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္အမည္းေလး ဆြဲၿပီး ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာင္၀င္သြားပါတယ္။ သူက ေညာက္ပင္ေအာင္ေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက အိပ္ကေလးကိုဖြင့္ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ခလုပ္ကေလးေတြ ႏွိပ္ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ LapTop ေလးပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူအနားသြားၿပီး “ ဟိတ္ေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြ” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ သူက “ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းရင္းလာတာပါ ဒီမွာ ကေအးေတာ့နားေနတာ” တဲ့ ေဘးကိုလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ႏြားတစ္ေကာင္မွ မေတြ႕ဘူး။ “မင္းႏြားေတြက ဘယ္မွာလဲ ျမင္လဲ မျမင္ရပါလား” လုိ႔ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ရွိပါတယ္ အစ္ကိုရ သူတို႔က ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ မိၫိဳတစ္ေကာင္ပဲ ဟိုဘက္ေရာက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး LapTop Screen ေပၚကိုလက္ေထာက္ၿပီးျပပါတယ္။ သူက ႏြားေတြလႈပ္ရွားေနတာကို GPS စနစ္ ေတ၊ြ wireless network system ေတြ သံုးၿပီး ၾကည့္ေနတာေလ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုင္းကို ခဏၾကည့္ၿပီး ရြာကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာအ၀င္မွာ ရြာအမည္ဆိုင္းပုဒ္က ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ေဘးနားမွာက သံုးထပ္ တိုက္ႀကီး တစ္လံုးကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ တိုက္အမိုးေပၚမွာလည္း စေလာင္းအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ တိုက္ေရွ႕က ဆိုင္းပုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Network Server Centre တဲ့ဗ်ာ။ ရြာထဲမွာလည္း ဖုန္ဆိုတာ ရွဴခ်င္လို႔ေတာင္ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးဗ်။ အိမ္ေတြကလည္း သက္ကယ္မိုး၊ တဲအိမ္ေလးေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး တိုက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ရြာဦးေက်ာင္း(အေရွ႕ေက်ာင္း) နဲ႔ ကပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ အိမ္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ျဖတ္ၿပီး ျပန္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္ကို မျပန္ေသးဘဲ ဘုရားအရင္ဖူးမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကို၀င္ ဘုရားဖူးပါတယ္။ ဘုရားက ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ေလ။ ရင္ျပင္ကလည္းေႂကြျပားေတြနဲ႔ သြားလာရတာေက်နပ္စရာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲမွာ အေဆာက္အအံုေတြ တိုးေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရွးလက္ရာ ဘံုအဆင့္ဆင့္နဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းႀကီးကလည္း အခန္႔သားရွိေနတုန္းပါပဲ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ထပ္တုိက္ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ကေလးေတြ LapTop ေလးေတြဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္သြားတဲ့ကေလးေတြကလည္း၀င္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္တာနဲ႔ လိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြက LapTop တေယာက္တလံုးစီ ဖြင့္ထားၾကၿပီး ေရွ႕ကိုအာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက Online အသံုးခ်နည္းပညာကို Projector နဲ႔ ထိုးၿပီး အခမဲ့ သင္ေပးေနတာပါ။ Software/ Networking Training အခ်ိန္ေတြလည္း ညေနက် ရွိေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲကေနျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက “သား ပင္ပန္းသြားၿပီလား၊ သားက အိမ္တန္းမျပန္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ၀င္ေနတာလဲ” လို႔ေမးပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟုိဒီဒီ ၀င္ေနတာကို အေမဘယ္လိုသိတာလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ဧည့္ခန္းက Projector ကိုလက္ၫိဳးထိုးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက LapTop ေပၚက ခလုပ္ကေလးကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ Screen ေပၚမွာ ေပၚလာတာက ကၽြန္ေတာ့္အေဖပံုရိပ္ ပါ လယ္ကြင္း ထဲမွာ သြားၿပီး စီမံခန္႔ခြဲေရးလုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက “သားပင္ပန္းလာတယ္ နားလိုက္ေတာ့ေလ” ဆိုၿပီး သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲမွာ LapTop ေတြဘာေတြနဲ႔ အားလံုးအဆင္သင့္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနားယူၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တူမေလးက ေက်ာင္းကျပန္လာပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း LapTop တစ္လံုးနဲ႔ပါပဲ။ တူမေလးက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလးပါ။ တူမေလးက “ဦးေလး ေနေကာင္းလား၊ သမီး အနားယူလိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ၿပီးရင္ Program ေရးရဦးမွာ မလို႔ပါ” တဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအးေအး” လို႔ပဲ ေျပာလုိက္ရတာေပါ့။
ညေနေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာမိသားစု အားလံုးစံုစံုညီညီရွိေနၾကပါတယ္။၊ ညစာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ စကားစျမည္ေျပာၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ LapTop တစ္လံုးစီဆြဲၿပီး အလုပ္တဲ့သူလုပ္၊ Online တက္တဲ့သူတက္၊ Program ေရးတဲ့သူေရး နဲ႔ အားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ မိသားစုအားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေမကို “ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုျပန္ေတာ့မယ္” လို႔ေျပာ အခန္းထဲက လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြယူ၊ LapTop ေလးလဲယူၿပီး (ေက်ာင္းမွာသံုးဖို႔ဗ်၊ ေက်ာင္းမွာ ရွိမွ မရွိတာေလ) ရြာေလဆိပ္ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း လိုလိုေသးမရွိေအာင္ကိုျပည့္စံုပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးရင္း နဲနဲအိပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေမွးလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ တကၠသိုလ္တခုရဲ႔ ေက်ာင္း၀ကိုေရာက္ေနပါၿပီ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလည္း ေရနီေျမာင္းႀကီးနဲ႔ေလ ဖုန္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာဗ်ာ၊ ရြာမွာနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ နဲနဲပင္ပန္းသလိုရွိတာနဲ႔ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုက္ကား တစ္စီးေပၚေရာက္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း LapTop ကိုရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႕ေတာဘူး။ ဘယ္နားမွာ က်က်န္ေနခဲ့လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ LapTop ေတြက ရြာမွာေပါပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွ မထားေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆုိက္ကားေပၚမွာပဲ ထပ္အိပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ယံုတမ္းစကားဆိုေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးပါ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို သြားရင္ လမ္းမွာ မုန္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရပါတယ္။ ေခ်ာင္းကိုကူးခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ၊ ေဖာင္( ေလွႀကီးႏွစ္စီးကို သစ္သားကပ္မ်ားျဖင့္ တြဲထားေသာ ေရယာဥ္)၊ တံတား (ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး သာကူးလို႔ရ) နဲ႔ သာကူးျဖတ္ရပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကို သံကူကြန္ကရစ္ ေျခာက္လမ္းသြားတံတားႀကီး နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တဖက္ကမ္းကို ကူးလိုက္ေတာ့ တံတားထိပ္ကေန ရြာအထိ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာ လမ္းေလးက ေျဖာင့္လို႔ဗ်ာ။ သြားလာေနတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားဗ်ာ။ ရြာက ကေလးေတြက “အစ္ကို လိုက္ခဲ့ပါလား” လို႔ေခၚပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တာရယ္၊ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း(ယာ) ကို ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ မလိုက္ပဲ လမ္းပဲေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္း နားမွာ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ေညာင္ပင္နားေရာက္ခါနီးေတာ့ ရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္အမည္းေလး ဆြဲၿပီး ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာင္၀င္သြားပါတယ္။ သူက ေညာက္ပင္ေအာင္ေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက အိပ္ကေလးကိုဖြင့္ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ခလုပ္ကေလးေတြ ႏွိပ္ေနတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ LapTop ေလးပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူအနားသြားၿပီး “ ဟိတ္ေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြ” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ သူက “ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းရင္းလာတာပါ ဒီမွာ ကေအးေတာ့နားေနတာ” တဲ့ ေဘးကိုလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ႏြားတစ္ေကာင္မွ မေတြ႕ဘူး။ “မင္းႏြားေတြက ဘယ္မွာလဲ ျမင္လဲ မျမင္ရပါလား” လုိ႔ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ရွိပါတယ္ အစ္ကိုရ သူတို႔က ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ မိၫိဳတစ္ေကာင္ပဲ ဟိုဘက္ေရာက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး LapTop Screen ေပၚကိုလက္ေထာက္ၿပီးျပပါတယ္။ သူက ႏြားေတြလႈပ္ရွားေနတာကို GPS စနစ္ ေတ၊ြ wireless network system ေတြ သံုးၿပီး ၾကည့္ေနတာေလ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုင္းကို ခဏၾကည့္ၿပီး ရြာကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာအ၀င္မွာ ရြာအမည္ဆိုင္းပုဒ္က ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ေဘးနားမွာက သံုးထပ္ တိုက္ႀကီး တစ္လံုးကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ တိုက္အမိုးေပၚမွာလည္း စေလာင္းအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ တိုက္ေရွ႕က ဆိုင္းပုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Network Server Centre တဲ့ဗ်ာ။ ရြာထဲမွာလည္း ဖုန္ဆိုတာ ရွဴခ်င္လို႔ေတာင္ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးဗ်။ အိမ္ေတြကလည္း သက္ကယ္မိုး၊ တဲအိမ္ေလးေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး တိုက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ရြာဦးေက်ာင္း(အေရွ႕ေက်ာင္း) နဲ႔ ကပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ အိမ္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ျဖတ္ၿပီး ျပန္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္ကို မျပန္ေသးဘဲ ဘုရားအရင္ဖူးမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကို၀င္ ဘုရားဖူးပါတယ္။ ဘုရားက ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ေလ။ ရင္ျပင္ကလည္းေႂကြျပားေတြနဲ႔ သြားလာရတာေက်နပ္စရာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲမွာ အေဆာက္အအံုေတြ တိုးေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရွးလက္ရာ ဘံုအဆင့္ဆင့္နဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းႀကီးကလည္း အခန္႔သားရွိေနတုန္းပါပဲ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ထပ္တုိက္ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ကေလးေတြ LapTop ေလးေတြဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္သြားတဲ့ကေလးေတြကလည္း၀င္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္တာနဲ႔ လိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြက LapTop တေယာက္တလံုးစီ ဖြင့္ထားၾကၿပီး ေရွ႕ကိုအာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက Online အသံုးခ်နည္းပညာကို Projector နဲ႔ ထိုးၿပီး အခမဲ့ သင္ေပးေနတာပါ။ Software/ Networking Training အခ်ိန္ေတြလည္း ညေနက် ရွိေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲကေနျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက “သား ပင္ပန္းသြားၿပီလား၊ သားက အိမ္တန္းမျပန္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ၀င္ေနတာလဲ” လို႔ေမးပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟုိဒီဒီ ၀င္ေနတာကို အေမဘယ္လိုသိတာလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ဧည့္ခန္းက Projector ကိုလက္ၫိဳးထိုးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက LapTop ေပၚက ခလုပ္ကေလးကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ Screen ေပၚမွာ ေပၚလာတာက ကၽြန္ေတာ့္အေဖပံုရိပ္ ပါ လယ္ကြင္း ထဲမွာ သြားၿပီး စီမံခန္႔ခြဲေရးလုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက “သားပင္ပန္းလာတယ္ နားလိုက္ေတာ့ေလ” ဆိုၿပီး သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲမွာ LapTop ေတြဘာေတြနဲ႔ အားလံုးအဆင္သင့္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနားယူၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တူမေလးက ေက်ာင္းကျပန္လာပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း LapTop တစ္လံုးနဲ႔ပါပဲ။ တူမေလးက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလးပါ။ တူမေလးက “ဦးေလး ေနေကာင္းလား၊ သမီး အနားယူလိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ၿပီးရင္ Program ေရးရဦးမွာ မလို႔ပါ” တဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအးေအး” လို႔ပဲ ေျပာလုိက္ရတာေပါ့။
ညေနေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာမိသားစု အားလံုးစံုစံုညီညီရွိေနၾကပါတယ္။၊ ညစာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ စကားစျမည္ေျပာၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ LapTop တစ္လံုးစီဆြဲၿပီး အလုပ္တဲ့သူလုပ္၊ Online တက္တဲ့သူတက္၊ Program ေရးတဲ့သူေရး နဲ႔ အားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ မိသားစုအားလံုး အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေမကို “ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုျပန္ေတာ့မယ္” လို႔ေျပာ အခန္းထဲက လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြယူ၊ LapTop ေလးလဲယူၿပီး (ေက်ာင္းမွာသံုးဖို႔ဗ်၊ ေက်ာင္းမွာ ရွိမွ မရွိတာေလ) ရြာေလဆိပ္ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း လိုလိုေသးမရွိေအာင္ကိုျပည့္စံုပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးရင္း နဲနဲအိပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေမွးလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ တကၠသိုလ္တခုရဲ႔ ေက်ာင္း၀ကိုေရာက္ေနပါၿပီ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလည္း ေရနီေျမာင္းႀကီးနဲ႔ေလ ဖုန္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာဗ်ာ၊ ရြာမွာနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ နဲနဲပင္ပန္းသလိုရွိတာနဲ႔ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုက္ကား တစ္စီးေပၚေရာက္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း LapTop ကိုရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႕ေတာဘူး။ ဘယ္နားမွာ က်က်န္ေနခဲ့လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ LapTop ေတြက ရြာမွာေပါပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွ မထားေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆုိက္ကားေပၚမွာပဲ ထပ္အိပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ယံုတမ္းစကားဆိုေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးပါ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။
